Nowe wystawy w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku

Szanowni Państwo,

Dyrektor Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku ma zaszczyt zaprosić na otwarcia nowych wystaw oraz uroczystą inauguracje rzeźby w sobotę, 18 stycznia 2020, o godz. 14.00

|||

PRZESUNIĘCIA
Pierwiastki performatywne w twórczości pracowników Wydziału Rzeźby Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu
18 stycznia 2020 – 5 kwietnia 2020
Muzeum Rzeźby Współczesnej

ARTYŚCI: Janusz Bałdyga, Robert Bartel, Jarosław Bogucki, Marta Bosowska, Sławomir Brzoska, Tomasz Drewicz, Rafał Górczyński, Łukasz Gruszczyński, Jacek Jagielski, Karolina Komasa, Rafał Kotwis, Danuta Mączak, Martyna Pająk, Kazimierz Raba, Dawid Szafrański

Wystawa jest próbą uchwycenia i ukazania pierwiastka performatywnego w twórczości pracowników Wydziału Rzeźby Uniwersytetu Artystycznego UAP. Pomimo różnorodności poszukiwań i postaw poszczególnych artystów element ten jest dominujący w wielu realizacjach i zdaje się być znaczący dla określenia charakteru ich pracy. 

Performatywność najwyraźniej przejawia się w dziełach z pogranicza performance i rzeźby, które cechuje szczególne uwrażliwienie na związek działania z powstałym lub wykorzystanym obiektem. Rozumieć można ją jednak znacznie szerzej, jako element związany z niedomkniętym, transformacyjnym charakterem pracy, kiedy to uwaga przesunięta jest z obiektu na proces jego powstania. Inny jeszcze rodzaj performatywności zakodowany jest niejako w formie plastycznej samego dzieła, która aktywizuje widza, zapraszając do działania i współtworzenia jego sensu. Na wystawie znajdują się prace, które powinny być przez widza doświadczane jego ciałem, w których fizyczny udział jest niezbędny w konstytuowaniu znaczenia, jak i te, które „uruchamiane” są siłą jego wyobraźni.

Wystawa, działając na widza jako całość, także nabiera cech performatywności. Poprzez oszczędne w formie, operujące uproszczoną, a przez to uniwersalną symboliką prace, widz zapraszany jest do odkrywania ich i doświadczania, a jednocześnie do odczytywania dialogu, który tworzy się w spotkaniu pomiędzy poszczególnymi realizacjami. Dzięki temu ujawniać mogą całą swoją złożoność, całą masę „przesunięć”, na różnych polach i płaszczyznach.

|||

JANUSZ JANCZY
STRUKTURA BIELI
18 stycznia 2020 – 5 kwietnia 2020
Galeria „Oranżeria”

Artysta od kilku lat rozwija koncepcję pasażu pomiędzy „formalistycznym zwrotem”, a elementami natury, nasyconymi romantycznymi treściami i zmysłowością. Wystawa przygotowana specjalnie do przestrzeni Oranżerii jest efektem poszukiwań artysty z ostatnich kilku lat. Instalacja składa się z  zestawu białych geometrycznych  obiektów z PCV  połączonych z artefaktami naturalnego pochodzenia. Janusz Janczy jest absolwentem krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych oraz Akademie der Bildenden Künste w Norymberdze.

Koncepcja wystawy oparta jest na obrazowaniu napięć pomiędzy zmysłowym porządkiem rzeczywistości a „niewidzialnym” światem idei, pomiędzy dzienną aktywnością umysłu i czasem śnienia. Obie zaznaczają się zbieractwem małych trofeów – obiektów sennych, które próbuję odtworzyć lub czarujących i zjawiskowo rzeźbiarskich resztek wyciągniętych z idealnego porządku natury, lub też inspirujących odpadów cywilizacji, przetwarzanych w semantycznie nośne „ciała rzeźbiarskie”, swojego rodzaju „esencje”, przechowujące w sobie „alfabet” formalnych zagadnień.

Osnową, na której tworzy się całość kompozycji jest intymna przestrzeń mieszkania, sygnalizowana poprzez strukturalne echo domowych sprzętów. Wyznaczają one charakterystyczne obszary, z którymi łączy się aktywności ich użytkowników, codzienne rytuały, wzorce poruszania się po domowych szlakach. Na tym co widzialne, swój byt nawarstwia także świat umysłowej aktywności. Pozostawia ona ślady w postaci drobnych artefaktów i echa niewidzialnych struktur – wizualnej pamięci, duplikującej kształty otoczenia, a także coś więcej.

Prezentacja wpisuje się w towarzyszącą mi od kilku lat koncepcję, roboczo nazwaną „czułym formalizmem”, wizją pasażu pomiędzy abstrakcją a elementami nasyconymi tajemniczą treścią i zmysłowością zakorzenioną głęboko w naturze. Jednym słowem, koncepcją rozwijaną, jak to bywa, w trakcie długich spacerów i codziennego krzątania się po mieszkaniu.

|||

MAŁGORZATA KOPCZYŃSKA
AMBIWALENCJA
18 stycznia 2020 – 5 kwietnia 2020
Galeria „Kaplica”

Cykl prac pod wspólnym hasłem Ambiwalencja to rzeźby pokryte złotem, w nawiązaniu do klasycznej techniki polichromowania rzeźb.
Nigdy nie nosiłam złotych ozdób. Nie podobały mi się. Lecz złotem pokryte barokowe dynamiczne kształty zawsze budziły mój podziw. Ta ambiwalencja skusiła mnie do tego by stworzyć rzeźby, które oscylują pomiędzy pięknem, a dowcipem. Buntuję się złoconymi formami przeciwko tak obecnie cenionej  nietrwałości, jednocześnie dążąc do lekkości przekazu -pisze artystka.
Małgorzata Kopczyńska ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Poznaniu w 1997 roku.  Jest profesorką Akademii Sztuki w Szczecinie.

Wahanie pomiędzy zachwytem, a niechęcią, pomiędzy aprobatą, a negacją. To podwójne widzenie jest rzeczą wstydliwą, trudno przyznać się obecnie do niekonsekwencji w ocenie. Wyraźnie odczuwalna jest presja, by artykułować swoje poglądy radykalnie jednoznacznie. Lecz dla mnie większość zjawisk ma zawsze dwie strony medalu.

Złote rączki: Obraz sprzed czterdziestu lat: idę na korytarz pociągu i spotykam dziewczynkę w moim wieku. Patrząc na uciekający świat przez szybę, obie trzymamy się poziomej metalowej poręczy na dole okna. Jej drobne dłonie mają dodatkowe palce, wyrastające jak gałązki z palców głównych. Patrzę… O nic nie pytam. Są straszne, bardzo. Są piękne, bardzo. Ona jest z nich wyraźnie dumna. Chyba jedzie na operację, ale pewnie nie wie jeszcze co straci, a co zyska. 

Moja pierwsza ambiwalencja.

Cykl prac pod wspólnym hasłem Ambiwalencja to rzeźby pokryte złotem, w nawiązaniu do klasycznej techniki polichromowania rzeźb.

Złoto to pierwiastek, który przez wieki budził olbrzymie emocje, synonim trwałości, czystości, szlachetności. Kamień filozoficzny, dzięki któremu spodziewano się uzyskać w sztuczny sposób ten cenny kruszec, w pewnym sensie został obecnie wynaleziony – można wytworzyć złoto z rtęci poddanej działaniu neutronów w reaktorze jądrowym. Jednakże koszt takiej produkcji znacznie przewyższa wartość otrzymanego metalu szlachetnego.

Pozyskiwanie złota zawsze wiązało się z wielkim ryzykiem dla zdrowia i życia ludzi, którzy je wydobywali lub usiłowali wydobyć. Nigdy nie nosiłam złotych ozdób. Nie podobały mi się. Lecz złotem pokryte barokowe dynamiczne kształty zawsze budziły mój podziw. Ta ambiwalencja skusiła mnie do tego, by stworzyć rzeźby, które oscylują pomiędzy pięknem a dowcipem. Buntuję się złoconymi formami przeciwko tak obecnie cenionej nietrwałości, jednocześnie dążąc do lekkości przekazu.

NOWE RZEŹBY W OROŃSKIM PARKU

|||

Uroczysta inauguracja rzeźby Marleny Kudlickiej  velevet mind marble thoughts

W orońskim Parku Rzeźby pojawiły się jesienią dwie nowe prace. Pierwsza, multimedialna instalacja Antypody (2019) Joanny Krzysztoń i Grzegorza Rogali wykonana przy współudziale fundacji Wspólnota Gdańska, pozwala zajrzeć nam na drugą stronę globu.
Druga rzeźba – pięknie połyskująca wśród drzew różnymi kolorami Królowa (2013) Maurycego Gomulickiego– który określa się artystą przyjemności - będzie uprzyjemniać nam czas przez kilka lat dzięki firmie Mercedes Benz.
Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku zamówiło także specjalnie do parku rzeźbe Marleny Kudlickiej velevet mind marble thoughts. Uroczysta inauguracja odbędzie się 18 stycznia 2020. Instalację  realizuje firma Vitro Plus z Baranowa k/Poznania. Myślałam o formie rzeźbiarskiej, jako otwartej komunikacji a zwłaszcza jako o/geometrii komunikacji/opartej na/niedopowiedzeniach/szczątkach niedokończonych zdań/błędnego zrozumienia kontekstu zdania/jak taki procent nieścisłości buduje inne znaczenia i wyobrażenia – mówi o swojej rzeźbie Marlena Kudlicka.

Marlena Kudlicka mieszka i pracuje w Berlinie oraz w Poznaniu. W 2019 roku zdobyła I nagrodę w konkursie KUNST AM BAU BTU Cottbus na realizację rzeźby w przestrzeni publicznej. Wystawiała na wystawach indywidualnych i zbiorowych w wielu muzeach i galeriach w Europie, Ameryce Północnej i Południowej, m.in. w MACBA Buenos Aires w Argentynie, Skulpturenmuseum Glaskasten Marl w Niemczech, CGAC Santiago de Compostela w Hiszpanii, Muzeum Współczesnym Wrocław, Zachęcie Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie, Ludwig Múzeum w Budapeszcie i innych. W 2016 roku wydawnictwo Distanz opublikowało monografię twórczości artystki.

|||

Otwarcie nowych wystaw w sobotę, 18 stycznia 2020 r., o godz. 14.00
Wystawy będą czynne do 5 kwietnia 2020
Centrum Rzeźby Polskiej jest czynne codziennie od wtorku do niedzieli: 10.00 - 16.00 z wyjątkiem poniedziałku.

Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, ul. Topolowa 1, 26-505 Orońsko

|||

------

Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku
ul. Topolowa 1, 26-505 Orońsko
Tel.: +48 48 618 40 27, +48 48 618 45 16
Fax: +48 48 618 44 89
E-mail: sekretariat@rzezba-oronsko.pl
www.rzezba-oronsko.pl, www.sculpture.art.pl