Według powszechnego przekonania, w 1939 roku Polska uległa dwóm wrogom: III Rzeszy Niemieckiej i Związkowi Sowieckiemu. Ale to przecież nie wszyscy... Niemcy mieli "sojusznika", w postaci marionetkowego państewka pod nazwą: Pierwsza Republika Słowacka, która została powołana 14 marca 1939 r. - po zajęciu i rozbiciu Czechosłowacji.
Początkowo niemiecki atak na Polskę przewidziany był na kilka dni wcześniej. Nie wszystkie terenowe oddziały słowackie zostały powiadomione o odroczeniu ataku. W związku z tym już nocą 25/26 sierpnia 1939 r. doszło do pierwszych, przedwczesnych wystąpień armii słowackiej (oczywiście, bez wypowiedzenia wojny). Słowacy rzucili przeciwko Polsce praktycznie całe swe siły: aż cztery dywizje, liczące 50 tys. żołnierzy. Do ich niewoli dostało się wielu jeńców, z rozbitych przez Niemców jednostek. Aż 1350 z nich Słowacy przekazali Niemcom...
Opóźnionym agresorem była także Litwa. Nie wzięła ona wprawdzie bezpośredniego udziału we wrześniowej napaści, ale 10 października przyjęła z rąk Stalina :"wspaniałomyślny" dar: Wileńszczyznę (Litwini w Wilnie stanowili zaledwie 0,8% mieszkańców). Od tego czasu trwały brutalne prześladowania Polaków. Radość Litwinów nie trwała jednak długo, już czerwcu 1940 r. Sowieci po prostu przyłączyli Litwę do siebie, tworząc kolejną "Respublikę Sowiecką"... Po zajęciu tych terenów przez Niemców Litwini otrzymali bardzo szeroką autonomię, w zamian za prawie całkowite poparcie okupantów. Ogromne prześladowania Polaków w l. 1941-1944 to oddzielna, bardzo krwawa karta naszych wspólnych dziejów.
Ale to nie wszystko. W konspiracyjnej "Walce" (był to organ Stronnictwa Narodowego) z 22 listopada 1940 r. Stanisław Piasecki zamieścił znamienny artykuł: "Współokupanci ukraińscy" (oczywiście bez podania autora). Zwrócił tam uwagę na rolę mniejszości ukraińskiej, która gremialnie stanęła po stronie Niemców.
