Chile, Holandia 2012 / 96 min.

reżyseria: Dominga Sotomayor Castillo

scenariusz: Dominga SotomayorCastillo

zdjęcia: BárbaraÁlvarez

montaż: Danielle Fillios, Catalina Marín Duarte

występują: Santi Ahumada, EmilianoFreifeld, Paola Giannini, Francisco Pérez-Bannen, Jorge Becker, Axel Dupré

 

MFF w Rotterdamie 2012 – Złoty Tygrys dla najlepszego filmu;

BAFICI 2012 w Buenos Aires - Work in Progress i nagroda NCP-Holland;

12. MFF T-Mobile Nowe Horyzonty we Wrocławiu – Grand Prix;

MFF w Valdivii 2012 – najlepszy film

 

Od czwartku do niedzieli to chilijskie „kino drogi”, opowieść o rodzinie, która wyrusza na kilkudniową wakacyjną przejażdżkę, prawdopodobnie ostatnią w ich wspólnym życiu, zapowiadającą rozstanie. Na subtelną, osobistą historię, pięknie sfilmowaną przez Bárbarę Álvarez, składają się zwykłe czynności, rozmowy, codzienna bliskość, która jednak z minuty na minutę staje się coraz bardziej melancholijna, skazana na nieuchronny koniec. Odzwierciedleniem tego procesu jest przesuwający się za oknem, surowy chilijski krajobraz - wysuszony, prześwietlony słońcem, brunatno-piaskowy. Samochód sunie serpentynami szos, przecina szemrzące strumyki i kamienne dróżki między skałami, pokonuje pustynny płaskowyż. Otwarciu perspektywy nieustannie towarzyszy ciasnota wnętrza samochodu. Zderzają się w nim niewypowiedziane uczucia dwójki rodziców, oglądanych z tylnego siedzenia przez przeczuwające kryzys dzieci, pragnące zatrzymać czas.

 

Film został nakręcony podczas podróży z Santiago - stolicy Chile na północ, zakończonej w miejscowości Punta de Choros. Dystans ten można pokonać właśnie w ciągu czterech dni, stąd tytułowe od czwartku do niedzieli. W postać ojca rodziny wcielił się Francisco Péreza-Bannena, chilijski aktor, znany głównie z ról w serialach telewizyjnych. „Początkowo nie chciał zagrać w moim filmie, właśnie rozstał się z żoną i historia bohatera zbyt mocno przypominała jego własną – tłumaczyła reżyserka. Jednak po pięciu miesiącach udało mi się go namówić. Dzięki życiowemu doświadczeniu bardziej realistycznie i osobiście mógł przedstawić rozterki bohatera.” 11-letnia Santi Ahumada, grająca rolę córki, nie brała udziału w castingu, reżyserka znalazła ją przypadkiem na dziecięcym przyjęciu nad basenem. „Dzieci nie umieją grać, więc praca z nim to inne, nowe wyzwanie – opowiadała Sotomayor. Mówisz coś, stwarzasz jakąś sytuację, a one muszą odpowiednio zareagować. I w ten sposób grają.” Reżyserka od dawna myślała o nakręceniu filmu drogi, takiego, którego głównym tematem byłaby, ujawniająca się w stosunkowo krótkim czasie, zmiana. Zależało jej też na stworzeniu relacji między fabułą a przekształcającym się krajobrazem. „Startujemy w Santiago, gdzie jest więcej zieleni, wody, powoli to się zmienia, by finałowe sceny sprowadzić właściwie do pustynnego widoku. Odpowiada to historii wygasającego uczucia między bohaterami.”

 

 

W swoich filmach pokazuję różne wycinki codziennych sytuacji rodzinnych obserwowane z pewnym – wynikającym z filmowej formy – dystansem. Przyjęcie określonych punktów widzenia jest dla mnie ważniejsze niż sama fabuła. Myślę, że moje wspomnienia związane z tym, z jakiej perspektywy widziałam i słuchałam, kiedy byłam mała, stanowią najbardziej autobiograficzną część Od czwartku… - i to właśnie moje zmysłowe doznania sprawiły, że historia została pokazana tak, a nie inaczej. Jest coś organicznego, co każe mi wracać do przeszłości, by zanurzyć się w pewnych momentach, zapewne po to, by ocalić je od zapomnienia. Kiedy staje się to publiczne, czuję, że wyrażam mój sposób widzenia świata i mam nadzieję, że nie jest to jedynie grzebanie w mojej własnej przeszłości. Wierzę, że to, co staram się przedstawić, może wygenerować emocje i przypomnieć widzom ich własne ważne doświadczenia. (…)

 

Lubię mój kraj. Czuję, że to moje miejsce na ziemi, nawet jeśli często je krytykuję. Wydaje mi się, że Chile jest bardzo wyizolowane, funkcjonuje niemalże niczym wyspa. Do tego jest to państwo bardzo tradycjonalistyczne, w którym wciąż istnieje mnóstwo niesprawiedliwości. Mimo to mój kraj stanowi dla mnie to, co znam, co mam stabilnego, miejsce, do którego zawsze wracam. Mam tu rodzinę, dom, który bardzo mi się podoba i historie, które motywują mnie do robienia filmów. Jeśli chodzi o poczucie przynależności artystycznej – czuję, że kino to najbardziej nienarodowa rzecz, jaka istnieje. Nie czuję się częścią kina chilijskiego, południowoamerykańskiego czy światowego. Dla mnie kino ma wiele wspólnego z kwestiami transcendentalnymi i relacjami międzyludzkimi. W tym sensie – tematycznie – czuję się bardziej związana z ogólnie pojmowanym kinem światowym. (…)

 

Mimo że opowiedziana przeze mnie historia mogłaby zdarzyć się gdziekolwiek na świecie, myślę, że jest coś bardzo chilijskiego w bohaterach i w formie mówienia, która nakazuje milczeć o rzeczach najważniejszych. Film opiera się jednocześnie na dystansie i inercji, na powstrzymywaniu się od mówienia w momentach, w których słowa w nas niemalże eksplodują do wewnątrz. Być może to historia zrobiła z nas takich bezwładnych introwertyków? Chilijskość filmu ma wiele wspólnego z codziennym życiem w kraju, ze szczegółową obserwacją ludzi, którzy mnie otaczają, ale mimo to we wszystkich miejscach na świecie zdarzyły się przecież podobne podróże. Pokazując ten film za granicą, zorientowałam się, że ludzie w innych krajach identyfikują się z moimi bohaterami i mogą odbierać ich przeżycia jako swoje własne.” (pianamagazine.com)

 

 

Urodziła się w 1986 roku w Chile. Po skończeniu studiów filmowych w 2007 roku z przyjaciółmi założyła firmę producencką Cinestación. Wyreżyserowała kilkanaście krótkich metraży, prezentowanych i nagradzanych na międzynarodowych festiwalach. Jej pierwszy pełnometrażowy projekt Od czwartku do niedzieli (2012) brał udział w programie Cannes Cinéfondation Résidence 2010 oraz otrzymał wsparcie Hubert Bals Fund. Jej kolejny film Tarde para morirjoven (Late To Die Young) powstaje w ramach programów Jerusalem International Film Lab i BingerFilmlab oraz przy finansowym wsparciu, uzyskanym dzięki prestiżowej nagrodzie Sundance Institute - Mahindra Global FilmmakingAward.

 

2005 Cessna(kr.m.)

2008 Noviembre (kr.m.)

2008 Debajo/ Under(kr.m.)

2008 La montaña/ The Mountain(kr.m.)

2010 Videojuego/ Videogame(kr.m.)

2012 Od czwartku do niedzieli / De juevesa domingo / ThursdayTillSunday

 

 

„Jest to kino, które nie odwołuje się do kina i nie płacze nad nim. Znajduje się na antypodach tego, co robi chociażby Carlos Reygadas – jest otwarte, nienachalne i radzi sobie bez Bacha. Zwykła rodzina: dwa plus dwa, matka, ojciec, córka, syn. Jadą starym combi na wakacje, kierują się na północ. Zatrzymują się w barach, wieczorami rozbijają namiot, kąpią się w rzece. Dzieciaki śpiewają piosenki, przewalają się na tylnym siedzeniu samochodu, przyklejają twarze do szyby, męczą pytaniami rodziców i trochę ich podsłuchują. Ojciec próbuje złapać jakąś radiostację, matka robi podczas jazdy szybkie kanapki. Szczęście w nieszczęściu, kobieta i mężczyzna już nawet nie potrafią na siebie patrzeć. Dlaczego? Trudno powiedzieć, całość obserwujemy z perspektywy ich dzieci, przed którymi dorośli ukrywają swoje emocje, mówią ściszonym głosem, budują dystans.

 

Kamera w Od czwartku do niedzieli patrzy właśnie jak dziecko, nigdy się nie męczy, wydaje się uwolniona, zafascynowana światem, chce zaglądać pod każdą podszewkę, wszystkiego dotknąć, a równocześnie za każdym razem rozbija się o ścianę ustawioną przez tych, którzy siedzą przed nią. Aż nagle dzieje się coś – dla dzieci totalnie niezrozumiałego – i ten świat się kończy. Takich końców, które są zaprzeczeniem kryzysu kina, a raczej pochwałą jego możliwości, mogę oglądać jeszcze sporo.” (Jakub Socha, dwutygodnik.com)