 |
 |
https://www.traditionrolex.com/26
|
|
Drzwi
W przestrzeni się przechadzamy, przestrzeń przemierzamy, wreszcie przestrzeń przekraczamy – a nie są to poruszenia i przeniesienia jedynie naszych stóp.
Sytuacja, jaką proponuję, kryje w sobie ambiwalentność skupioną
w wąskiej, ale intensywnej znaczeniowo strefie przejścia. Strefa ta spina
i rozdziela; stanowi myślnik, oddech, zawieszenie. Ma po jednej stronie przestrzeń już zapoznaną, z drugiej zaś niewiadomą; tę, w którą można dopiero wkroczyć. Drzwi są zamknięte, wręcz niemożliwe do otworzenia,
ale przecież...fizycznie ich nie ma! Czy zamykają cokolwiek? Czym są
w niewielkiej, zwartej architektonicznie i wizualnie przestrzeni? Co pozwalają przekroczyć i ku czemu? Czy ich przekorna nieobecność będzie ośmielać
do doświadczania sytuacji granicznej? Przekraczanie niesie w sobie wewnętrzną zgodę na jego podjęcie. Można przejść nie przekraczając, pozostając mentalnie przed drzwiami...Świadomie zrobiony krok obarczony jest z jednej strony wagą decyzji, z drugiej otwarciem na jej konsekwencje. Balansujemy ważąc te ciężary. Wychylamy się w przyszłość siłą woli akceptującej pustkę
w obszarze wiedzy.
” Wystawa rzeźbiarzy Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika
w Toruniu”
Uczestnikami wystawy jest 11 twórców – pedagogów Kierunku Rzeźby Wydziału Sztuk Pięknych toruńskiej uczelni. Rzeźbiarze prezentują różnorodne postawy twórcze
o określonym profilu zainteresowań i szerokim spektrum poszukiwań artystycznych
od działań w przestrzeni, instalacje, rzeźby w materiałach po małą formę rzeźbiarską
i medalierstwo.
Różnorodność osobowości artystycznych pedagogów, przekazywana wiedza
i doświadczenia przekładają się na specyfikę uczelni i mają swoje odbicie
w realizacji programu nauczania. Istotą procesu dydaktycznego są studia z natury, otwartość na szeroko pojętą kreację i konteksty przestrzenne .
KRZYSZTOF KRZYSZTOF – W OGRODZIE SZCZĘŚCIA
Na wystawę złożą się rzeźby z okresu ostatnich pięciu lat twórczości. W czasie studiów i bezpośrednio po ich ukończeniu artysta postrzegał rzeźbę jako obiekt niezależny, żyjący własnym życiem. Po dłuższym pobycie za granicą i powrocie do Polski zobaczył rzeźbę w nowym kontekście – jako obiekt mogący zmieniać przestrzeń wokół siebie. Odkrył w figurach na granicy rozpoznawalności ludzkiego ciała, możliwość płynnego operowania formą. Stało się to sposobem manifestowania wolności, niezależności twórczej. Rzeźba dawała mu wyjątkowe możliwości stałej ingerencji w rzeczywistość, autentycznej zmiany w świadomości oglądającej ją ludzi.
Chciałbym, aby ta ekspozycja była dla wszystkich miłośników rzeźby miejscem do wspólnego spotkania się. Każda kolejna rzeźba przybliża mnie coraz bardziej do człowieka i tematów, w jakie ludzkie życie jest wplecione: miłości, życia, śmierci, wolności, piękna, pieniędzy, władzy, seksu. (…)
W tym obiekcie nie ma opowiadania. Rzeźba jest tym, co jest. Rzeźba nie jest ani szczęśliwa, ani nieszczęśliwa. Myślę, że ludzie goniący za szczęściem lub tworzący iluzję szczęścia swoim niewolnikom, boją się rzeźby. Dla manipulanta nie ma nic gorszego niż konfrontacja z tym doskonałym nośnikiem idei Człowieka. Rzeźba oprócz muzyki i matematyki jest jedną z niewielu form języka uniwersalnego. Jest, więc formą komunikacji samą w sobie. Boli to wszelkiej maści pseudospecjalistów w świecie sztuki.
Ja nie gram w gry. Tworzę sztukę zaangażowaną nie w modę, ale w to, co uważam za najcenniejsze, w naszą umiejętność myślenia. To pośród wielu czynników daje mi wiele satysfakcji. Czy w sposób uczciwy podszedłem do siebie samego i do swojej pracy? Ocenę pozostawiam innym.
Krzysztof Krzysztof ur. 1980 w Bielsku-Białej. Ukończył Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych im. Antoniego Kenara w Zakopanem. Spędził sześć miesięcy w Berlinie jako stypendysta na Universität der Kűnste w latach 2002 i 2003. Dyplom w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie uzyskał w pracowni prof. Jana Kucza z wynikiem bardzo dobrym. W latach 2005–2006 związany z marszandem Janem Krugierem i galerią Jan Krugier & Ditesheim w Genewie i Nowym Yorku. Po studiach pracował i tworzył w Bielsku-Białej, następnie w 2007 przeniósł się do San Francisco. Obecnie realizuje kolejne wystawy i pracuje w swoim studio nad dokumentami i rzeźbami. Jest członkiem Sculpture Network.
Rzeźbą zajmuję się na poważnie od prawie 10 lat. Wcześniej było to zainteresowanie związane z poznawaniem różnych dziedzin sztuki. Przez moment na poważnie brałem pod uwagę pracę w filmie, a nie w sztukach plastycznych. Mimo to, z upływem czasu odkryłem w sobie mocne zainteresowanie działaniem rzeźby w przestrzeni publicznej. Opracowałem własne technologie, aby móc zrealizować swoje obiekty w przestrzeni miejskiej, dostosowane do panujących u nas relacji na osi artysta - społeczeństwo. Zrzucam, więc garb, o którym mówił Witkacy. Sztuką jest dla mnie jak najdoskonalsze przeniesienie idei w działanie, kierując się własnym osądem rzeczy. Dlatego dużo czasu poświęcam na własne badania. Ostatnio zbadałem sobie Kraków, stawiając 7 metrową rzeźbę w centrum miasta, a następnie badałem funkcjonowanie różnych form sztuki przestrzennej w Nowej Hucie jako kurator i organizator pleneru ARTsesja. Obecnie robię to, co zwykle - pracuję nad kolejnymi pracami.
Data: 14 stycznia
Start: 14:00
Miejsce: Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku
https://www.traditionrolex.com/26
